Borç Alınan Aydınlığın Penceremden Yansıması

Gözyaşlarımı siliyorum siyaha boyanıyor ellerim. Ayın ışığıyla bir olmak isterken geceye bulanıyorum. O parlıyor ve ben karanlığımla çepeçevre sarıyorum onu.
Kaçmak istiyor. Bir yıldız olsaydı yapabilirdi belki bunu.
Kayıp giderdi ve birileri bu sayede bir dilek diler gerçek olacağına inanırdı. Sahte umutlar saçılırdı etrafa. Ama o bir yıldız değil. Hatta aydınlığını bir yıldıza borçlu. Gerçek bir aydınlık bile olmayabilir bu. Belki yalnızca bir yanılsama. Öyle güzel parlıyor ki inanıyorum ben gerçek olduğuna. Varlığımdan dahi şüphe duymaya başlıyorum. Dönüp duruyoruz boşlukta.

Sonra güneş geliyor. Bastırıyor karanlığımı. Senden de geri alıyor aydınlığını. Bu sayede eşitleniyoruz belki de.

Karanlıkta birbirimizi göremiyoruz artık.
Baktığımız her yer bize dönüşüyor.