Metro

tüm metro peronu boyunca
yalnızlığımı idam edebilecek 
bir tanıdık sima aradım 
durdum

tamam kabul ediyorum 
aslında gerçekten yalnız değildim
ısrarla gözüme sokulan reklamlar
beni yalnız bırakmıyordu, nefret ediyorum

kapalı alanda güneş gözlüğü
rahat olmayan ayakkabılar
ve kendini satmak için uğraşan kadınlar
söylemlerim fazla mı radikal? 

çocukken havalı filmler izlediğimde
gölgede yaşamak istediğimi anımsıyorum
fakat şairin, vokalin ve işçinim gölgesinde yaşamak
ağır geldi gündemime

beğendiğim kadınlar, şatafatlı camiler
el yapımı müzikler 
devletler tarafından doğrulanıp halka iniyor
belki bu dörtlüğü silerim, okuduğum zamanki yalnızlığıma bağlı

120 santimden küçük çocuklar
60 yaşından büyükler
ücretsiz yaklaşırlar yalnızlığıma
bir metro peronunda, rövaşata

şimdi bıyıklarından tanıdığım siyasilerin
ağzına bir yumruk atmak suç
içindeki öfkeyi uyut
uyanınca alçaktan düşme korkunu yenersin